The early bird catches the worm

Dom, dom, dom! Vanochtend ben ik met de taxi (mijn rijbewijs is weer eens verlopen) naar de immigratiedienst gegaan om dan eindelijk mijn stempeltje te halen. Morgen, insh’allah (als Allah het wil), is je visum wel klaar, had mijn collega van de visumafdeling gezegd. Inderdaad, mijn collega. Ik heb het opgegeven te wachten op die mannen in Ras Laffan die zijn aangenomen om visa voor werknemers en hun vrouwen te regelen en heb besloten het zelf maar te gaan proberen. Voorlopig loop ik nog 2 stappen voor op de andere dames, dus het lijkt zin te hebben. Tot vandaag dan. Blijkbaar was het niet Allah’s wil (waarschijnlijk vond hij het allemaal te gladjes verlopen) en zorgde hij ervoor dat mijn aanvraagformulier niet goed was ingevuld. Wat ontbrak er namelijk? Een handtekening van Eric! Dat is nou werkelijk een beginnersfout, elke vrouw weet dat ze overal een handtekening van haar man voor nodig heeft. Na bijna 2 ½ jaar in het Midden Oosten had ik beter moeten weten. En die man die bij binnenkomst om mijn papieren vroeg had me er ook wel even op mogen wijzen. Maar nee, ze laten me eerst 3 kwartier in de rij wachten om me vervolgens met lege handen weer weg te sturen. Nou ja, lege handen, een map vol documenten, want dit was natuurlijk niet de enige hindernis die ik heb moeten nemen. Voor diegenen die van plan zijn zich ooit nog eens in Qatar te vestigen, volgt hier een snelcursus visumprocedure. Les 1: alle kantoren gaan om 6.30 open, zorg dus dat je er om 6 uur bent. Echt wat voor mij dus, iedereen probeert ‘s ochtends altijd zover mogelijk uit mijn buurt te blijven, omdat mijn humeur ‘s ochtends niet bepaald om over naar huis te schrijven is. Dan zal ik dus verder ook niet doen, terug naar het visum.

Ten eerste wil de ‘Department of Passports and Aliens’(zouden ze denken dat ik van Mars kom?) weten welke bloedgroep je hebt. En het maakt niks uit of je dat zelf nou al vanaf je geboorte weet of niet, prikken zullen ze! Dit kun je gewoon bij je eigen dokter doen en ik denk dat ik een stagiaire heb gehad, want na anderhalve week heb ik nog steeds een wondje in mijn vingertop. Een paar druppels bloed is schijnbaar nog niet voldoende, je moet ook nog een buisje inleveren voor verder onderzoek. Op mensen met Aids of andere besmettelijke ziektes zitten ze hier namelijk niet te wachten. TBC is in veel landen ook nog te vrezen, dus moet er ook een rontgenfoto van je longen gemaakt worden om te constateren dat je ook op dat gebied gezond bent. Dat kan natuurlijk allemaal niet in elk willekeurig ziekenhuis gebeuren. Iedereen moet naar een centrale plek, ergens bijna midden in de woestijn. Ik had al de meest wilde verhalen gehoord. Mannen en vrouwen worden gescheiden, je moet een ziekenhuishemd aan dat Joost mag weten hoeveel mensen voor jou al aangehad hebben en het gaat er allemaal niet zo zachtzinnig aan toe. Ik denk aan de chaos met Joris op het politiebureau en krijg er steeds minder zin in.

Met knikkende knieen meld ik me bij een niet echt vriendelijk uitziende mevrouw. ‘Paspoort? Getrouwd? Laatste menstruatiedatum?’ Ik krijg een papiertje met een stempel en mag door naar start. Oh mijn God, nu komt het, denk ik nog. Iedereen heeft me namelijk op het hart gedrukt dat ik MOET voordringen. Anders kom je nooit aan de beurt en van witte vrouwen accepteren ze toch alles. Een zware last valt van mijn schouders als ik rondkijk in de wachtruimte. Er zijn maar 5 wachtenden voor me! Heeft het toch zin gehad dat ik vroeg ben opgestaan. De loketten zijn nog niet eens open en nu is het afwachten tot de van top tot teen in het zwart geklede dames zin hebben om de dag te beginnen. Aan de balie wordt met een soort van webcam een foto gemaakt. Zelden zo’n verveelde uitdrukking gezien! Het is meteen te zien dat ik niet van wachten hou. Gelukkig is deze alleen voor mijn dossier.

Door naar het bloedprikken. Of naar rontgen? Of naar bloedprikken? Of naar…? Kastje? Muur? Toch maar rontgen, zo blijkt. Met wat overredingskracht lukt het mij en mijn ‘partners in crime’ een Engelse en een Franse een rontgenfoto te laten maken in ons zelf meegebrachte witte t-shirt. We hoeven ‘alleen’ onze bh uit te trekken. Als ik een aantal aziatische dames naast me ruik, ben ik degene die me de tip van het t-shirt heeft gegeven eeuwig dankbaar. Ik sta al bijna in de rontgenkamer als ik me herinner dat ik een buisje had gekregen voor mijn bloed. Dat ligt nog in de kleedkamer. Nou maar hopen dat niemand dat ondertussen verwisseld heeft en ik ineens seropositief blijk te zijn. Gewapend met buisje en een nieuwe stempel, ga ik door naar het bloedprikken. Aan de lopende band worden hier naalden verwisseld, armen afgebonden en goede aders gezocht. Geweldig, mijn prikster heeft ruzie met haar collega en doet in tranen uitgebreid verslag bij haar chef (dat denk ik tenminste, mijn kennis van arabische scheldwoorden laat nogal te wensen over). Intussen gaat ze gewoon door met haar werk en je zult zien dat ze zometeen uit frustratie extra hard in mijn arm gaat prikken! Ik glimlach maar een keer vriendelijk en vraag of alles goed met haar gaat. Ik geef haar mijn arm en het is voorbij voor ik het weet.

Twee dagen later ziet mijn collega op internet dat alle onderzoeken zijn afgerond en dat ik gezond genoeg ben verklaard voor de volgende stap: vingerafdrukken. Weer een kantoortje, weer dames in het zwart en weer in alle vroegte. Bij de department of criminal investigation (die namen geven je nou niet echt het gevoel welkom te zijn) zijn 3 deuren: mannen, vrouwen & VIP’s. Even twijfel ik, zal ik? Nee toch maar niet, ik sluit wel weer aan in de rij. En weer is de wekker niet voor niks om 5 uur afgegaan, er is niemand voor me. Mijn handen worden vastgepakt en als een crimineel word ik naar de glasplaat gevoerd en worden mijn handen met een sponsje bewerkt. Sinds kort worden er digitale afdrukken gemaakt, dus geen geklieder met zwarte inkt, het is slechts een op water lijkende vloeistof. Inkt of niet, het gevoel dat er elk moment een bordje met een nummer onder mijn hoofd gehouden gaat worden, is er niet minder om. Wat we natuurlijk allemaal al wisten is nu ook bij de lokale authoriteiten bekend, ik word nergens gezocht voor moord en ben ook niet gevlucht voor de belasting. Niets staat me nou nog in de weg voor die verblijfsvergunning!

Nou ja, die handtekening dus…..