working girl

Alaaaah-akbar
Piep-piep-piep

Die ochtenden beginnen ook steeds hetzelfde. Zodra onze buren zich naar de moskee hebben begeven, gaat die verdomde wekker om Eric naar zijn werk te sturen. Gelukkig kan ik me nog een keertje omdraaien. Of....wacht eens even, waarom hoor ik nog steeds gesnurk en blijft die wekker maar afgaan? Nou krijg ik ook nog een por in mijn rug en Eric draait zich nog eens lekker om. Hoor ik daar een 'wie-het-laatst-lacht-lacht-het-best' gegrinnik vanonder de dekens? Nou weet ik het weer, het is vandaag mijn eerste werkdag! En om me nog eens extra in te wrijven dat het vanaf nu is afgelopen met mijn vrijheid, heeft Eric fijn een dagje vrij genomen. 'Weet je ook eens hoe het voelt', zie ik hem denken. Na nog een paar jaloerse blikken op mijn echtgenoot geworpen te hebben, kruip ik toch maar uit bed en vertrek naar mijn nieuwe kantoor. Spannend!

Een uur later kruip ik al weer terug bij Eric in bed. Eens kijken wie er nu het laatst lacht....Ik werd wel verwacht op kantoor, maar de computer doet het niet en de directeur (voor wie ik zal gaan werken) is ook kwijt. (Die kan dus wel een assistent gebruiken.) Ik werd voorgesteld aan de andere mensen op kantoor en vervolgens werd er een beetje verlegen naar me geglimlacht. Ik begrijp het al, ze weten niet zo goed wat ze met me aanmoeten. Ik vraag me nog even af waar al die andere 130 medewerkers zich ophouden, in dit kantoortje passen er echt niet meer dan 10, en besluit dan maar weer naar huis te gaan. Een goed begin is het halve werk.

Na het weekend komt alles toch nog goed. De directeur is weer terecht en het mysterie van de verdwenen collega's wordt ook opgelost: er blijkt nog een verdieping te zijn waar zo ongeveer van elke nationaliteit wel iemand vertegenwoordigd lijkt te zijn. Er zijn weer heel wat mensen die hun tong breken over mijn naam. Klineka, hinneker, iemka, hyneken, what???? Ook aan de andere kant van de stad blijkt nog een kantoortje te zijn. Daar wordt namelijk gewerkt aan een enorm project. Met de HR manager rijd ik over de site en ik even heb ik het idee weer in Dubai te zijn. Hoge torens en heel veel zand, stenen en water.

De afgelopen dagen heb ik kilo's papier in mijn handen gehad en bekeken. Ik geloof dat ik een aardig idee begin te krijgen van wat er allemaal gebeurt en wat er van mij verwacht gaat worden. Langzaam begin ik te wennen aan het (in mijn ogen) vroege opstaan en de lange werkdagen. Eric is blij, want ik klaag niet meer als hij vroeg naar bed gaat, ik ga gewoon mee. Mijn collega's begin ik ook een beetje beter te kennen. Op mijn afdeling werken vooral aziaten en zij zijn erg nieuwsgierig naar Nederland (kun jij ook skien en hoeveel laagjes kleding hebben jullie dan aan in de winter?). En: ik hoef me niet te schamen als ik een rokje aanheb, want ze zijn allemaal jaloers op mijn witte benen!

PS We hebben de laatste tijd wel erg weinig foto's geplaatst. Gelukkig hadden we vorige week bezoek. Hierbij dus wat foto's, gemaakt door de familie Van Kessel