Oost, west.....

Er wordt wel eens gezegd dat een verhuizing 1 van de grootste oorzaken is van stress. Na de afgelopen maand kan ik me dat heel goed voorstellen. Vanaf de dag dat onze spullen zijn ingepakt en verscheept, stond ons elke dag weer een nieuwe ‘uitdaging’ te wachten. En steeds gaat maar weer die telefoon en komt er weer een nieuw probleempje bij. Een korte samenvatting van de hoogte (of diepte) punten van de afgelopen twee weken:

- de vorige huurder heeft per ongeluk de elektriciteit en het water laten afsluiten,
- het huurcontract blijkt getekend te zijn door de zoon van de eigenaar en dus kan het water en de elektriciteit niet opnieuw worden aangesloten totdat de werkelijke eigenaar getekend heeft,
- de eigenaar is op vakantie
- er zijn scheuren gedicht in de binnenmuren en die moeten geschilderd worden. De schilders denken dat het wel een goed idee is om alleen de scheuren over te schilderen. Dat geeft natuurlijk strepen, dus ze moeten weer terug komen om de hele muur te doen. Nou denken ze dat het wel voldoende is om een vlak van 10 cm rondom te schilderen. De muur lijkt wel een Mondriaan. Na drie schilderbeurten hebben we dan toch perfecte muren.
- de eigenaar blijkt ook niet de eigenaar te zijn, het huis behoort aan zijn vader. Maar volgens de energieleverancier is die al een tijdje dood. Nog steeds geen elektriciteit en water dus en er wordt ons verteld dat het wel eens beter zou kunnen zijn weer op zoek te gaan naar een ander huis,
- op de dag van levering moet de container door een rontgenscan bij de douane. Helaas; net op dat moment stopt het apparaat ermee en kunnen onze spullen niet verder,
- als het rontgenapparaat een dag later gerepareerd is, mogen er geen vrachtwagens rijden in onze wijk, weer wordt de container niet geleverd
- ‘s middags om 4 uur is het zover, de container rijdt de straat binnen. Het is nog steeds 50 graden buiten en zonder airco is het binnen niet veel beter. Wij hoeven voorlopig niet naar de sauna! En de verhuizers? Die zijn al helemaal niet blij.
- onze auto staat nog in het magazijn van de shipping agency, de papieren zijn nog niet helemaal rond. Intussen blijk ik al een tijdje onverzekerd rond te rijden, omdat ik een toeristenvisum heb en de verhuurmaatschappij is vergeten te vertellen dat je dan maar twee weken een verzekering hebt. Nu is het wachten op een tijdelijk rijbewijs. En de auto natuurlijk.
- Hoera, wonder boven wonder hebben we elektriciteit en water. Is opa dan toch nog in leven?? Helaas wel een beetje te veel water van het goede. Binnen no-time is het waterreservoir op het dak volgelopen en de pomp gaat gewoon maar door. Een overstroming is het gevolg.
- De schilders en reparateurs hebben gewoon onze wc’s gebruikt, zonder dat er water was, met hun ogen dicht ook volgens mij. Bovendien is er met de ramen open gewerkt en het lijkt wel of de hele woestijn in ons huis ligt. Tijd dus voor een grote schoonmaak. Een professionele schoonmaakploeg komt een hele dag met water spetteren en ‘s avonds is alles nog niet schoon. Ik moet eigenlijk naar het politiebureau voor een ogentest, maar de schoonmakers moeten langer blijven om alles opnieuw te doen. En ik moet er bij blijven staan om te vertellen hoe ze dat dan moeten doen. (Ik denk dat sommige mensen nu van hun stoel vallen, mij kennende als de op zijn zachtst gezegd niet-zo-perfecte huisvrouw). Vandaag dus geen ogentest en ook geen rijbewijs.
- Ondertussen moeten er ook nog gordijen en meubels gekocht worden, want onze meubels uit Dubai raken verloren in dit ‘paleis’. Ik kan geen shoppingmall meer zien. En natuurlijk worden tot drie keer toe de verkeerde meubels geleverd..
- De auto is nog steeds niet vrijgegeven, er ontbreekt een zogenaamd importmanifest, dat we in Dubai hadden moeten krijgen als bewijs dat we daar belasting betaald hebben. Zonder dat manifest mogen we hier in Doha nogmaals die belasting betalen. Er moest vandaag betaald worden om de auto uberhaupt nog vrij te krijgen. Er wordt druk getelefoneerd met de vervoerders in Dubai, Doha en Nederland om te achterhalen wie voor dit document had moeten zorgen. We hebben een paar keer nagevraagd bij de vervoerders wat we nodig hadden en volgens hen was dat alleen een aankoopfactuur. Voorlopig moeten we zelf betalen, maar hopelijk kunnen we het nog op iemand verhalen....
- Iemand van personeelszaken komt langs op zoek naar ons Qtel-nummer (elk huis heeft een nummer gekregen van de telefoonmaatschappij). Nergens te vinden natuurlijk. Er wordt in ieder geval gewerkt aan een telefoonverbinding en misschien dan ook wel snel aan internet, zodat het iets makkelijker wordt om berichten te plaatsen en e-mail te checken.

Hoewel we soms de wanhoop nabij waren en dachten dat het nooit meer goed zou komen, zijn we afgelopen donderdag toch uitgecheckt uit het hotel en hebben we inmiddels een aantal nachten heerlijk in ons eigen bedje geslapen. Wat een luxe om zelf te kunnen koken, de was te doen en niet meer elk moment van de dag gestoord te worden door mensen die een chocolaatje op je kussen willen leggen of de minibar willen bijvullen. Hoe fijn het ook kan zijn in een hotel als je op vakantie bent, er gaat niks boven je eigen huis!

PS Binnenkort: filmpjes van ons huis