Una casa

Donde estan tus zapatos?
Yo quiero comer algo
Mama, donde vamos?
No quiero otra casa!
MacDonalds, Kentucky Fried Chicken, Pizza Hut & Circus Land

Bovenstaande vat zo’n beetje mijn afgelopen week samen. Ofwel: met de vrouw van een collega van Eric en haar twee (spaanstalige) kinderen op de acherbank op zoek naar een huis. Het aanbod is niet zo groot als we gedacht hadden, zeker niet aan de noordkant van de stad. En daar zouden we het liefste wonen, omdat Eric dan sneller in Ras Laffan is. Ras Laffan is een groot industriegebied zo,n 70km bij Doha vandaan en als je elke dag al zo’n teringeind moet rijden, dan is elke kilometer extra in de stad er natuurlijk 1 teveel. En we zijn natuurlijk maar met z’n tweeen, dus een huis met 7 badkamers is ook wat teveel van het goede. En dan heb je dus een probleem! Ik kan nog steeds niet begrijpen hoe het kan dat die mannen in witte jurken werkelijk geloven dat ik geinteresseerd ben in een paleis met 6 slaapkamers, twee keukens en een woonkamer, die niet de woonkamer maar gewoon de hal blijkt te zijn. En dan heb ik eindelijk een huis gevonden in het noorden van de stad, blijkt het midden in de woestijn te staan. Goed voor de sociale contacten…

Ik geloof dat we nu iets gevonden hebben, maar helemaal zeker zijn we er nog niet van. Het huis is prima, iets groter dan ons huis in Dubai, maar het ligt eigenlijk op de verkeerde plek, richting het zuiden van de stad. We hebben inmiddels al twee keer de makelaar opgebeld om te zeggen dat we definitief besloten hebben, om haar daarna weer even zo vrolijk weer af te bellen. Ik laat dus foto’s zien, maar je moet dus niet verbaasd staan te kijken als we straks toch voor een ander huis gekozen hebben.

Verder hebben we nog weinig tijd gehad om echt iets van de stad te zien, dus een eerste indruk van de stad komt de volgende keer. Het is me al wel opgevallen dat de mensen hier over het algemeen vriendelijker zijn dan in Dubai. Een locale familie heeft me al een keer een lift gegeven toen ik verdwaald was en gisteravond hebben Eric en ik met twee mannen arabische koffie zitten drinken op de Corniche (boulevard). Soms gaat de vriendelijkheid mij wel iets te ver: gisteren hingen er een paar arabieren uit de auto te schreeuwen: I love you! En iedereen vind het schijnbaar zo interessant dat ik daar loop, dat ze op zijn minst even moeten stoppen om te vragen waar ik naartoe ga. Voorlopig nergens!