De dag waarop....
Door: Gineke
11 September 2007 | Qatar, Doha
Vandaag is het 11 september, de dag waarop 6 jaar geleden...inderdaad. Zou dat de reden zijn waarom de hele straat hier vol staat met politieauto's? Al Jazeera is praktisch onze overbuurman, dus het zou me niks verbazen. Raar idee dat er vandaag misschien een vriendje van Osama door onze straat komt fietsen met een videoboodschap. Dat werkt vast niet zo, maar ik vraag me wel eens af hoe die boodschappen dan 'bezorgd' worden.
Maar dat is helemaal niet waar ik het over wilde hebben, vandaag is namelijk de dag waarop wij weer met onze auto kunnen en mogen rijden. Misschien kunnen jullie je nog herinneren dat het vertrek vanuit Dubai niet geheel vlekkeloos verliep en het zal jullie dan vast niet verbazen dat ook in Doha niet alles vanzelf gegaan is.
Op het moment dat onze container werd uitgeladen, is de auto achtergebleven in het magazijn van de vervoerder, omdat er nog een inspectie moest worden uitgevoerd door de douane. Na een paar dagen was de hele papierhandel geregeld en mochten we hem komen ophalen. We herkenden de auto bijna niet, zo'n dikke laag stof zat er op. Gelukkig was die dikke laag stof geen afleidingsmaneuvre om deuken en krassen te verbergen, alles zag er nog prima uit. We zijn meteen naar de politie gegaan om de auto te registreren. Helaas, dat kan pas als je een verblijfsvergunning hebt. Toch jammer dat personeelszaken daar nog steeds geen haast mee had. Nog vervelender was, dat het illegaal is om met exportplaten rond te rijden. Er zat dus niks ander op dan te wachten. Maar daar zijn wij goed in geworden inmiddels!
Vorige week was het dan eindelijk zo ver, na enkele bezoeken aan het ziekenhuis voor bloedproeven en rontgenfoto's en de immigratiedienst voor het afnemen van vingerafdrukken (je komt hier het land zomaar niet in) had Eric het lang verwachte stempeltje in zijn paspoort. Met een dikke envelop vol documenten vertok ik de volgende dag opnieuw naar de politie . Bureaucratie is overal het zelfde, dus ik besloot de hulp in te roepen van de fotograaf/man achter de typmachine die de vorige keer mijn rijbewijs had vertaald. Hij wist vast wel naar welke loketten ik moest en welke formulieren er ingevuld moesten worden. En dan kon hij dat meteen in het arabisch voor me doen. Ik kan het immers wel lezen, maar je zal maar een paar letters verkeerd zetten, dan is meteen je hele aanvraag ongeldig...Dat bleek een goeie zet. Allereerst conludeerde hij dat mijn envelop nog niet dik genoeg was: er moest nog een brief bij, waarin de werkgever verklaart er geen bezwaar tegen te hebben dat Eric in deze auto rondrijdt. De volgende dag zat er een man op het kantoor in Doha MET brief, ZONDER handtekening. Of ik hem maar even door de stad wilde volgen. 'Please bark behind the office and wait.' Nou heb ik wel wat over voor die brief, maar eh..? Het blijft grappig dat het arabisch geen P kent. ;) Vijf minuten later kon ik weer terug naar mijn vriend bij de politie. Die zat al op me te wachten, sprong in mijn auto en riep 'follow that car'. Was er een crimineel ontsnapt die ik even mee moest gaan arresteren? Welnee, mijn vriend vond het gewoon te warm om naar de registratiebalie te lopen. En gelijk had ie trouwens. Bij de registratie balie hoorde ik vertellen dat er een 'mukhaalifa' betaald moest worden. Een boete? We hadden er nog niet eens in gereden. En dat was nou juist het probleem, we waren een week te laat met registreren. Ik mocht aan de politiechef gaan uitleggen dat ik echt niet eerder had kunnen komen vanwege onze visa. Ik denk dat ie me aardig vond, want hij kriebelde iets op de formulieren, zette een stempel en de boete was kwijtgescholden. Natuurlijk deed het creditcard apparaat het niet en er volgde een heel erg ingewikkelde wisseltruc met geld en bankpasjes. Niet die van mij overigens, mijn portemonnee zat nog keurig in mijn tas. Toch leek er betaald te zijn, want ik mocht mijn nummerplaten gaan ophalen. Er werd naarstig gezocht naar schroevendraaiers, want die platen mag je er uiteraard niet zelf op schroeven. Het leek me vreemd dat die mannen hun gereedschap kwijt waren, maar toen kwam de aap uit de mouw. Dat gebeurt normaal met een machine en die was vandag 'kharbaan' (handig woord om te kennen hier in Qatar), je raadt het al: kapot. Inmiddels lagen onze exportplaten al in de vuilnisbak (ik heb nog geprobeerd om ze eruit te halen als souvenir, maar daar kwam ik niet mee weg) en zonder nummerplaten mag je niet op straat. Nu sprongen er twee mannen in mijn auto, het werd steeds gezelliger, om mij te vergezellen naar een garage. Vier uur later reed ik in een legale auto terug naar huis. Onderweg moest ik nog wel even die twee mannen afzetten, midden op de rotonde vonden zij wel een geschikte plek.
Toen ik de volgende dag de auto wilde gaan verzekeren, leek ook daar het creditcard apparaat 'kharbaan' te zijn. Nadat ik vier keer mijn pincode had ingetoest, bleek er wel verbinding te zijn, maar mijn pincode was fout. Creditcard geblokkeerd! Vandaag ben ik teruggegaan om te betalen en na 11 weken was het dan zover: de audi rijdt weer!
Misschien krijgen al die mensen die zich afvragen wat ik eigenlijk de hele dag doe langzaam een beeld....
Maar dat is helemaal niet waar ik het over wilde hebben, vandaag is namelijk de dag waarop wij weer met onze auto kunnen en mogen rijden. Misschien kunnen jullie je nog herinneren dat het vertrek vanuit Dubai niet geheel vlekkeloos verliep en het zal jullie dan vast niet verbazen dat ook in Doha niet alles vanzelf gegaan is.
Op het moment dat onze container werd uitgeladen, is de auto achtergebleven in het magazijn van de vervoerder, omdat er nog een inspectie moest worden uitgevoerd door de douane. Na een paar dagen was de hele papierhandel geregeld en mochten we hem komen ophalen. We herkenden de auto bijna niet, zo'n dikke laag stof zat er op. Gelukkig was die dikke laag stof geen afleidingsmaneuvre om deuken en krassen te verbergen, alles zag er nog prima uit. We zijn meteen naar de politie gegaan om de auto te registreren. Helaas, dat kan pas als je een verblijfsvergunning hebt. Toch jammer dat personeelszaken daar nog steeds geen haast mee had. Nog vervelender was, dat het illegaal is om met exportplaten rond te rijden. Er zat dus niks ander op dan te wachten. Maar daar zijn wij goed in geworden inmiddels!
Vorige week was het dan eindelijk zo ver, na enkele bezoeken aan het ziekenhuis voor bloedproeven en rontgenfoto's en de immigratiedienst voor het afnemen van vingerafdrukken (je komt hier het land zomaar niet in) had Eric het lang verwachte stempeltje in zijn paspoort. Met een dikke envelop vol documenten vertok ik de volgende dag opnieuw naar de politie . Bureaucratie is overal het zelfde, dus ik besloot de hulp in te roepen van de fotograaf/man achter de typmachine die de vorige keer mijn rijbewijs had vertaald. Hij wist vast wel naar welke loketten ik moest en welke formulieren er ingevuld moesten worden. En dan kon hij dat meteen in het arabisch voor me doen. Ik kan het immers wel lezen, maar je zal maar een paar letters verkeerd zetten, dan is meteen je hele aanvraag ongeldig...Dat bleek een goeie zet. Allereerst conludeerde hij dat mijn envelop nog niet dik genoeg was: er moest nog een brief bij, waarin de werkgever verklaart er geen bezwaar tegen te hebben dat Eric in deze auto rondrijdt. De volgende dag zat er een man op het kantoor in Doha MET brief, ZONDER handtekening. Of ik hem maar even door de stad wilde volgen. 'Please bark behind the office and wait.' Nou heb ik wel wat over voor die brief, maar eh..? Het blijft grappig dat het arabisch geen P kent. ;) Vijf minuten later kon ik weer terug naar mijn vriend bij de politie. Die zat al op me te wachten, sprong in mijn auto en riep 'follow that car'. Was er een crimineel ontsnapt die ik even mee moest gaan arresteren? Welnee, mijn vriend vond het gewoon te warm om naar de registratiebalie te lopen. En gelijk had ie trouwens. Bij de registratie balie hoorde ik vertellen dat er een 'mukhaalifa' betaald moest worden. Een boete? We hadden er nog niet eens in gereden. En dat was nou juist het probleem, we waren een week te laat met registreren. Ik mocht aan de politiechef gaan uitleggen dat ik echt niet eerder had kunnen komen vanwege onze visa. Ik denk dat ie me aardig vond, want hij kriebelde iets op de formulieren, zette een stempel en de boete was kwijtgescholden. Natuurlijk deed het creditcard apparaat het niet en er volgde een heel erg ingewikkelde wisseltruc met geld en bankpasjes. Niet die van mij overigens, mijn portemonnee zat nog keurig in mijn tas. Toch leek er betaald te zijn, want ik mocht mijn nummerplaten gaan ophalen. Er werd naarstig gezocht naar schroevendraaiers, want die platen mag je er uiteraard niet zelf op schroeven. Het leek me vreemd dat die mannen hun gereedschap kwijt waren, maar toen kwam de aap uit de mouw. Dat gebeurt normaal met een machine en die was vandag 'kharbaan' (handig woord om te kennen hier in Qatar), je raadt het al: kapot. Inmiddels lagen onze exportplaten al in de vuilnisbak (ik heb nog geprobeerd om ze eruit te halen als souvenir, maar daar kwam ik niet mee weg) en zonder nummerplaten mag je niet op straat. Nu sprongen er twee mannen in mijn auto, het werd steeds gezelliger, om mij te vergezellen naar een garage. Vier uur later reed ik in een legale auto terug naar huis. Onderweg moest ik nog wel even die twee mannen afzetten, midden op de rotonde vonden zij wel een geschikte plek.
Toen ik de volgende dag de auto wilde gaan verzekeren, leek ook daar het creditcard apparaat 'kharbaan' te zijn. Nadat ik vier keer mijn pincode had ingetoest, bleek er wel verbinding te zijn, maar mijn pincode was fout. Creditcard geblokkeerd! Vandaag ben ik teruggegaan om te betalen en na 11 weken was het dan zover: de audi rijdt weer!
Misschien krijgen al die mensen die zich afvragen wat ik eigenlijk de hele dag doe langzaam een beeld....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
